«بررسی عنصر روایتگری در مرزبان-نامه

از آن­جایی که مرزبان­نامه، یکی از امّهات آثار تعلیمی کهن پارسی است، به سبب شیوه­ی روایت­گری و بعد تعلیمی از جایگاه ویژه، برخوردار است. این مقاله سعی دارد به تحلیل جایگاه راوی در روایت و داستان­های مرزبان­نامه بپردازد. در این مبحث، نشان داده شده که روایت­گری در مرزبان­نامه با یک راوی صورت نگرفته است. راوی کسی است که قصّه از زبان او نقل می­­شود. این راوی می­تواند به طور آشکار یا پنهان در قصّه حضور داشته باشد. راوی هر روایت در سطحی ویژه قرار می­گیرد، در نتیجه برای روایت­شنو نیز می­توان سطوحی را در نظر گرفت (در حقیقت روایت­شنوها در هر روایت متفاوت­اند). زیرا هر روایت همان طور که راوی دارد، ناگزیر در مقابل روایت­شنو (مخاطب) نیز دارد. روایت­شنو با خواننده­ی داستان متفاوت است. همچنین راوی نسبت به چگونگی حضور در داستان، می­تواند درون داستانی یا برون داستانی باشد و از طرف دیگر راوی بر اساس نسبتی که با داستان دارد، دخیل در داستان یا جدا از داستان است.